(Dit is een geüpdatete versie van een post uit mijn vorige blog. Omdat het nodig is. Omdat men het maar niet wil snappen. Omdat er niets verandert, niet voor de slachtoffers, nooit.)
De Week Tegen Pesten, dames en heren; ze zijn er daar weer mee! Ludieke campagne hier, liedje daar, move ginder, en morgen zelfs een heuse mars in Mechelen.
Ik kan me die laatste al levendig voor de geest halen, beste lezer: met zijn allen gezellig de straat op tegen pesten, de hele klas, ook de kinderen wier leven volgende week — of misschien overmorgen al — weer tot hel wordt gemaakt door hun medeleerlingen. Schijnheiligheid ten voeten uit.
Want maak u geen illusies: dit jaarlijks terugkerende circus helpt geen kat, en de pseudo-psychologische prietpraat die zelfverklaarde experts (lees: gewezen pesters?) over de hele problematiek in de media uitkramen doet dat zeker ook niet.
Steeds dezelfde adviezen, zeg maar gerust verwijten, dat slachtoffers assertiever moeten worden, weerbaarder. En socialer. En zich aanpassen. En met het alwetende PMS CLB gaan praten. Daar worden ze dan ‘begeleid’.
Juist: de gepesten moeten naar een psycholoog. Zij zijn immers het probleem.
Want de pesters straffen? Aansprakelijk stellen voor hun gedrag? Ho maar! Waar haalt u het? Hoe durft u zoiets suggereren, zelfs? Da’s absurd, taboe, gemene rechtse haatzaaierij, ab-so-luut not done!
Een paar jaar geleden is er door de één of andere naïeveling een ‘no blame methode’ bedacht. Geef niemand de schuld, letterlijk. Want tenslotte, pesten is niemands schuld. Iemand de duivel aandoen, een jeugd verpesten, in sommige gevallen een leven onherstelbaar beschadigen, dat is geen bewuste keuze. Dat gebeurt zomaar, louter toevallig. No one is to blame.
Bovendien, zo las ik ooit op mijn Twitter tijdlijn, zijn de pesters in feite de grootste slachtoffers van het verhaal. Ze kunnen naar het schijnt zelfs zware, levenslange trauma’s overhouden aan hun wangedrag.
Als dat werkelijk zo is, gun ik hen elke nachtmerrie, flashback en paniekaanval van ganser harte, maar eerlijk, beste Gutmensjes, ik heb zo mijn twijfels over die stelling, dus pak jullie viool maar weer in.
Soit.
Gelukkig weerklinkt er af en toe ook een verstandige stem in de chaos.
Dit artikel verscheen in februari 2017 in Knack. We lazen onder meer:
“… Om dan nog maar te zwijgen over het feit dat vele slachtoffers van pesterijen moeilijker relaties opbouwen en op de werkvloer niet de mensen zijn die ze intrinsiek hadden kunnen zijn. Omdat ze zich niet durven te ‘lanceren’. Omdat ze schrik hebben van anderen. Soms houdt het hen tegen om verder te studeren omdat ze bang zijn nog in groepen te zitten. Ik herhaal: de maatschappelijke kostprijs is hoog. Heel hoog.”
en:
“Kort door de bocht komt het erop neer dat het zaak is de pester alle wind uit de zeilen te nemen.”
Ik heb nog nooit zo luid “eindelijk” en “dank u” geroepen tegen mijn computerscherm.
Deze man had het duidelijk begrepen ruim een jaar geleden. Nu de rest nog.
En zodra ‘men’ het licht heeft gezien, kunnen we dan eindelijk ook wat daadkrachtige maatregelen invoeren? De daders aanpakken en niet telkens weer het slachtoffer viseren? Het slachtoffer, dat hier niet om gevraagd heeft en al dat emotioneel, psychologisch en vaak zelfs fysiek geweld in geen geval verdient?
Het wordt echt eens tijd, hoor, want door in plaats van het probleem aan te pakken bij de wortels een verkeersinfarct te veroorzaken in Mechelen zullen we er ook in de figuurlijke zin niet komen. Ook voor de huidige generatie gepeste jongelui niet.